En güzel hayat dersim

Kısa bir aradan sonra yeniden sizlerle biriikteyim. Beni merak edip sorduysanız kuşlara, anlamış olmalısınız ki, bir süredir hastanedeyim. Şuan bile hastane odamdan yazıyorum... Kocaman iki taş vardı böbreğimde ve Doçent İliya Saltirov sağolsun kurtardı beni bu yukten! Hastanede 7.günüm ve bazen canım çok sıkıliyor. Annemi, babamı, kedimi, evimi, odamı, okulumu, arkadaşlarımı özledim. Annemle sürekli telefonlaşıyoruz, ziyaretime geliyor ve bir nevi hasret gideriyoruz. Ertesi gün ise bu gece de bitse bekleyişi başlıyor. Sevdiklerim arıyor; eski sevgilimden, çocukluk arkadaşlarıma kadar, ailem, Facebook takipçilerim mesaj atıyor ve kendimi çok sevilmiş, özel hissettim bir kere daha. Bilirsiniz böyle anlarda moral, manevi destek çok önemli. İyi ki varsınız! İşin ilginç yanı da hastane arkadaşlarıma çok alıştım ve gidenleri şimdiden özlemeye başladım. Buradaki atmosfer güzel, hastalığa, sancıya, sızıya rağmen. Doktorlar, hemşireler, bize yemek getiren bayanlar ve odamızı temizleyen elemanlar çok içten, çok cici, çok nazik. Hepsini tanıyorum ve çok seviyorum! Hepsine de tek tek teşekkür etmek istiyorum. Aslında aile gibi olduk burada. Odada bir kaç tane kız toplandık. Her yaştan ve farklı şehirlerden. Burada yeni dostluklara yelken açtım. Samimiyet kurduk kızlarla. Hastane atmosferine rağmen, ilaçlar, sancılar vs. biz keyfimizi hiç kaybetmedik, tam aksine gülmeye, şakalaşmaya devam ettik. Ben yatağa bağlı kalmadan önce hasta kızlarıma baktım, şarkılar söyledim, su içirdim, hatta göbek bile attım ;) Sonra sağolsunlar onlar da baktı bana bebek gibi. Birbirimize muhtaçtık ama hepimiz zorlanmadan ve severek yaptık bunları, çünkü aslında en doğal davranış budur. Kimi fenalaştı, kimi dialize gitti, kimi taşlarından kurtulamadı benim gibi. Çok acı hikayeler gördüm, çok tatsız anılar da yaşadım, bazen sinirden ağladım, evime dönmek istedim ve sancılardan kurtulup normal hayatıma dönmek için dua ettım Allahıma. Her yeni uyanışımda ise daha iyi hissettim kendimi. Hepimiz ağladık ve sonra da güldük. Hepimizin düşüşleri vardı, ama sonra dengemizi bulduk ve iyileşmeye devam ettik. Biz sadece oda arkadaşı da değildik, kader arkadaşıydık, can simidi olduk birbirimize.Herkes getirdiği tatlılardan, yemeklerden ikram ediyordu. Herşeyimizi paylaşıyorduk. Bencil sanıyordum kendimi... ama öyle değilmişim. Eşyalarımı tanımadığım insanlara vermeyi sevmem ben hiç, giyisilerimi ise asla. Dışarıya hava lamaya çıkan arkadaşa hırkamı verdim. Sonra da başka bir hastane arkadaşıma... Mutlu oldum çünkü bu paylaşım o ortamda çok önemli. Tüm gördüklerim ve yaşadıklarım ders oldu bana. Hep şükrettim. Neden diyorsanız cevap hazır; beterin beteri var her zaman. Bazen düşünürüz ya bu olanlar başımıza neden gelir diye. Bunun formülünü de çözdüm sanırım. Bizi daha güçlü yapar her zorluk ve sonra emin adımlarla, başımız dimdik şekilde yolumuza devam ederiz. Bugünkü yazımın sonuna geldim. Hepinizi sevgi ile kucaklıyor, kocaman öpüyorum! Dualarınızı benden eksik etmeyin! En kısa sürede sahnelere dönüp şarkı söylemem gerek ;) 
Sizi seviyorum!