Rüyalarımda beyaz at koşturuyorum oralarda

Asiye UMUT

Herkes bir şeyler yazıyor, çiziyor ve çekiyor.Çok normal.

Çağımız bunu gerektiriyor zaten.Artık yazmak için kaleme de gerek yok.Kalem tutan eller, okul sıralarının üzerinde parmak izi olarak kaldı.Kalemler, hakimlerin elinde kırılmamak üzere sembolik bir hatıra oldu.Yani,şair, yazar ve gazeteci gibi eli kalem tutanların elinde bile yok artık. Varsa da, aksesuar olarak kulak arkasındadır.Mesleki imaj, havalı ve nostaljik görünsün diye.

İşin okuma kısmına gelince de, iş farklı değil.Kitaplar elde değil, raflarda ve arşivlerde.Gözler satırlardan ekranlara kaymış.Evet, aslında okuyoruz, ama kitap değil.Her şey dijital ve tekno-modern bir ortamda gelişiyor.Yazmak, okumak ve yorumlamak tuşlara basmakla mümkün.Hatta kes, kopyala ve yapıştır yöntemiyle daha da kolay.Düşünmeye, yorulmaya ne gerek...

Bende yazıyorum. İçimden geldiği gibi.

Herkes gibi sosyal paylaşım sitelerini kullanıyorum.Paylaşımlarda bulunarak iletişim kurmanın tadına ben de vardım.Yerine göre beğeniyor, paylaşıyor ve yorumluyorum.

Bir de haddim olmayarak şimdi de Ajans BG'de yazmaya başlıyorum.

Ben okur-yazarım,profesionel gazeteci değilim.Sizler için, gerek yaşadıklarımı, gördüklerimi, okuduklarımı, düşündüklerimi ve hissettiklerimi yorumlamak niyetindeyim.

Ben yazarken keyif alıyorum.Aynen konuşurken olduğu gibi.Birileri de okuyorsa, ya da dinliyorsa,bir de olumlu tepkiler alıyorsam,ah ne güzel.Daha ne olsun ki?Olumsuz tepkiler de olabilir.O da güzel olur.Demek ki ,dikkate alınıyor diye düşünürüm.Herkesin bakış açısı farklıdır.Saygı unsurunu gözardı etmedikçe.

Neden mi böyle bir mevzuyu ele alıyorum.

Balkan topraklarının Deliorman bölgesinde doğdum.

Yani ağaçlarının deli, insanlarının akıllı olduğu bir diyardanım.

Fatihan ve akıncılar evlatlarının bir uzantısıyım.Göç rüzgarları bizi Gebze' ye kadar savurup bırakmış.Çocukluğumdan beri Gebze'liyim.Kendime kardeş ilçe olarak ise Tuzla'yı seçtim.Bir ayağım Kocaeli, diğer ayağım İstanbul.Ama gözüm Bursa'da.Deli ve virane gönlüm ise rüyalarımda bile hep o Deliormanlarda beyaz at koşturmaktadır...

Balkan ve Rumeli Göçmenlerinin kardeşliği gibi oldu bu sunum.Kan çekiyor diyelim.Ama netice itibarı ile memleket insanıyım.Ömrümün çeyrek yılını çalışma yaşamı içerisinde geçirdim.Emekli oldum.Boyu boyumu aşmış, ergen çağının bütün özelliklerini sergileyen bir erkek evladım var.Kadın ve anne olmanın mücadelesini veren sayısız örneklerden biriyim.Siyaset görüşü derseniz.Dünyada ülkede ve memlekette olup bitenlerle ilgiliyim.Ama.Ne ülküdaşım, ne yoldaşım, ne de yandaş...Ben vatanını, milletini ve bayrağını seven sadece bir vatandaşım.Vatandaş!

Bu yazımda kendimi tanıtma gereği duymanın bir diğer nedeni de; sıradan insanların da yazabileceğini kanıtlamaktır.

Yeni yazılarda buluşmak üzere...