BİZİ AYIRAN O PENCERE...

Mevsimlerden sonbahardı. Gökyüzünü gelecek yağmurun habercisi koyu, siyah bulutlar sarmıştı. Sanki bir son daha geldi dercesine ağaçlardan dökülen kuru ve sararmış cansız yaprakları rüzgâr önüne almış, savuruyordu... Sokaklarda fazla insan yoktu. Universitenin bahçesi ise boştu... Derse gecikmemek için acele adımlarla sınıfa girdim. Pencerenin yanındaki bulduğum boş bir yere oturdum. Bir anlık dişariya baktı gözlerim ve işte o bir anda olanlar oldu... Bir kız vardı dışarda, belki benim yaşlarımdaydi... Fakat yanımda değildi, elinde defteri ve kalemi de yoktu... Bunların yerıne o süpürge ve küreği sımsıkı tutmuş, dışarda ağaçlardan düşen yaprakları topluyordu. Gözlerimiz bir anlık karşılaştı, ben ona bakıyor, o bana bakıyordu... Fakat bu fazla sürmedi. Aniden esen rüzgâr tüm toplamış olduğu yaprakları dağıtti... Ve kız tekrar işine döndü... Ben ise öğretmenin anlattıklarını artık duymuyordum... Dişardaki kızı ve bizi ayıran o pencereyi düşünüyordum. Var olan imkânlar ve fırsatları, hayatın insana verdiklerini ve aniden esen bir rüzgârın nasıl da düzenli sandığımız o hayatımızı altüst edebileceğini... Okumaya imkanları olmayanları ve imkanları olup da bunun kıymetini bilemeyenleri düşünüyordum... Aylar geçti, fakat bizi ayıran o pencere hala aklımdan çıkmadı... O pencereyi bir aşabilsek, birazcık olsun aralayıp başkalarının da oradan bakabilmesini sağlayabilsek, dünyanın hali nasıl olurdu acaba?

balkanhaber@gmail.com